Gong - 'De spiegel van je Ziel'

Gongs behoren tot de oudste en belangrijkste muziek-instrumenten van Zuid-Oost-Azië. De oorsprong gaat terug tot zo’n 2000 jaar voor Christus. De Duitse Gong specialist Jens Zygar neemt zelfs aan dat al in 3500 voor Christus met het begin van het Bronstijdperk de eerste voorlopers van de gong zijn ontstaan.

Nog voordat er kerkklokken en bellen kwamen, werden gongs al gebruikt om mensen naar de eredienst of ceremonie te roepen. De meeste gongs vinden hun oorsprong in Zuidoost Azië en dan speciaal in China, Burma, Vietnam en Indonesië. andere centra voor gongcultuur zijn Korea, Cambodja, Tibet, India, Thailand en Japan. Het is interessant dat ook in het Oud-Romeinse en Griekse rijk al gongs werden gebruikt.

In de 16e eeuw, in het tijdperk van de kolonialisatie, kwamen de gongs via de zijderoute uit Azië naar Europa, waar ze vanwege de kostbare metalen, de fraaie versieringen en de indrukwekkende klank geliefde handelswaar werden. In het Westen dienden de exotische instrumenten, die dikwijls van mindere kwaliteit waren, vaak slechts als signaalinstrument om de etenstijden in het burgerlijk huishouden aan te kondigen. Ook vandaag de dag is dit nog vaak een van de eerste associaties die met de gong verbonden worden.

De eigenlijke intocht van de gong in de westerse muziekwereld gaat terug naar het jaar 1889, en de toenmalige wereldtentoonstelling die toen in Parijs plaatsvond. In het Nederlandse paviljoen presenteerden Javaanse en Animistische Gamelanensembles hun muziek aan de Europese wereld. Gamelan orkesten zijn bijzonder verfijnde orkesten op Java en Bali die veel van gongs gebruik maken.

In het verre oosten hebben gongs altijd een belangrijke rol gespeeld in het leven van de mensen. De oorspronkelijke functie was die van signaaloverbrenging, om een bepaald dagverloop of ceremonie aan te kondigen of te markeren.

Daarbij werden gongs, net als klokken in onze cultuur, in de tempel gespeeld om signalen aan te geven, religieuze ceremoniën te voltrekken, maar ook om de aandacht van de slapende goden te trekken.

In de rituelen van de oosterse religies heeft de gong ook vandaag nog een bijzondere betekenis. In de Tibetaanse spirituele traditie hebben gongs en klankschalen de diepste verbinding met de kosmos en de spirituele wereld. De gong functioneert als begeleidingsinstrument bij dans-, zang- en gebedsceremonies.

In tegenstelling tot snaar- en blaasinstrumenten bezitten gongs een disharmonisch klankspectrum. Net als bij klokken zijn de boventonen op de grondtoon niet harmonisch geordend.

De partialtonen in de gong hangen af van de vervaardigingswijze – ook door de kunst van het hameren en afdraaien, de legering, de wanddikte en de vorm. De klankomvang van een gong bereikt, naar gelang de grootte, de gehoorgrens van over de 90 dB. Door het grote trillende vlak voert de gongklank tot een enorme geluidsdruk, die lichamelijk duidelijk voelbaar wordt en lichaamsresonantie opwekt.

Tegenwoordig maken we onderscheid tussen ‘Introverte’ en ‘Extraverte’ gongs.

De introverte of magnetische gongs komen het meest voor in Indonesië (Gamelan). Zij hebben veelal diep omgesmede randen, waardoor de klank ‘eingeschränkt’ is en de werking is daarom veelal omhullend en verstillend.

De plattere gongs zoals Feng gongs zijn extraverter dan gongs met meer profiel en geven meer een elektrische energie af die opwindend en zelfs agressief kan zijn.